Nie żyje Józef Wilhelm Nowak

Mam dużo obrazów JWN

Co to za nołnejm?

Dziś moje serce ogarnia smutek. Żegnam bowiem na zawsze kolejnego przyjaciela. Z Józefem Nowakiem wcześniej znaliśmy się z widzenia. Przyjaźń nasza wzięła początek w 1968 roku, gdy razem z Zenkiem Pokrzywnickim i Zbyszkiem Kozarzewskim, wówczas jako żołnierze rezerwy, odbywaliśmy ćwiczenia w jednej z jednostek wojskowych. Jaki On był ten mój najlepszy przyjaciel? Był niezadowolony. Ciepły i serdeczny - zawsze. Gorący i radykalny - często. Chłodny i nieczuły - nigdy. Józef był człowiekiem skromnym i szlachetnym. Jego wrażliwość i mądrość serca, ale też odwaga i determinacja - wszystko to tworzyło niepowtarzalną całość. Posiadał wrodzoną skrytość, za którą płacił cenę przez całe życie. Skrywał uczucia, myśli, kłopoty. Ukrył także przed światem swoją chorobę, której nie udało mu się pokonać, a przecież cierpiał - po cichu znosił ból. Często powtarzał słowa poetki Haliny Poświatowskiej. "Czy wszystko pozostanie tak samo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki odwykną od dotyku moich rąk, czy koszule zapomną o zapachu mojego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dziwić się mojej śmierci - zapomną". Myślę Drogi Józefie, że płońszczanie nigdy o Tobie nie zapomną. Dziękujemy Ci za to, że byłeś z nami. I przyrzekamy Ci, pozostaniesz z nami. I obyś nadal czynił nas lepszymi. Spoczywaj w spokoju - Przyjacielu.