(...) Wiele kobiet udowodniło, że praca w policji jest dla nich - mówi 'Płońsk w Sieci' Monika Idzikowska, była policjantka

Przez 17 lat była policjantką, przechodząc przez wszystkie szczeble służby – od pieszych patroli, po wydział kryminalny. Brała udział w misji zagranicznej w Kosowie, a teraz spróbowała swoich sił w nowym show telewizji Polsat. Skąd wziął się ten pomysł, czy stała się już rozpoznawalna? Ten i kilka innych wątków poruszyliśmy w rozmowie z Moniką Idzikowską, mieszkanką gminy Sochocin. 

[DAWID ZIÓŁKOWSKI] Jest Pani policjantką na emeryturze. Jak w ogóle doszło do tego, że trafiła Pani do służby? Jako mała dziewczynka marzyła Pani o tym, żeby nosić policyjny mundur?

[MONIKA IDZIKOWSKA] Nie planowałam pracy w policji. Tak wyszło. Jak to w życiu najczęściej bywa. Pracowałam w zupełnie innym zawodzie przez cały okres studiów. Po ich ukończeniu rynek pracy mocno zweryfikował moje plany. Do policji złożyłam dokumenty po krótkim namyśle. W sumie czemu nie, pomyślałam. Przecież, jeśli po 15 latach mi się znudzi, to odejdę na emeryturę. I tak zleciało ponad 17 lat. Z perspektywy czasu oceniam ten okres jako naprawdę fajny czas w moim życiu. Nie brakowało oczywiście sytuacji trudnych, zarówno zawodowo jak i prywatnie związanych ze służbą. Dokumenty złożyłam do Komendy Stołecznej Policji. Początek to były oczywiście oddziały prewencji policji. Strajki, demonstracje, zabezpieczenia, patrole piesze, interwencje itp. Długo by opowiadać, ale to nie był łatwy czas. Patrole w nocy, meliny, ręce ogrzewane na klatkach schodowych, wyzwiska i plucie na mnie podczas demonstracji. Następnie przeniosłam się do podległej pod KSP komendy powiatowej. Tam już zwykła służba patrolowa. I znowu podobne zadania. Interwencje, pobicia, pijani ludzie, samobójstwa, wypadki drogowe o każdej porze dnia i nocy. Cała paleta zdarzeń, których nikt raczej oglądać nie chce z własnej woli. Przeniosłam się do Płońska i tu trafiłam do wydziału konwojowego. Niestety konflikt z panią naczelnik sprawił, że postanowiłam odejść do ciekawszej pracy. Chyba mój wygląd sprawiał, że nie mogła sobie z tym poradzić. Wydział kryminalny i sekcja, o której nic nie mogę napisać - to był fantastyczny czas. Niestety, wszystko co tam robiłam jest objęte tajemnicą. Mogę tylko zapewnić, że było super.

Obecnie widzimy, że w policji jest coraz więcej kobiet, a jak to było te kilkanaście lat temu? Dało się odczuć, że jest Pani postrzegana stereotypowo, bo to "zawód dla mężczyzn"?

Tak, faktycznie obecnie kobiet w policji jest zdecydowanie więcej niż wtedy, gdy ja się przyjmowałam. Myślę, że poniekąd spowodowane jest to tym, że nadal jest to stabilna finansowo i pewna praca. Dodatkowo jest to bardzo ciekawy zawód. Nie ma tu dwóch takich samych dni w pracy. Jeśli kochasz zwierzęta, to w policji są konie i pieski, więc możesz z nimi pracować. Jeśli interesujesz się informatyką, to jest możliwość pracy w cyberprzestępczości. Jeśli sport jest twoją pasją to, są pododdziały kontrterrorystyczne gdzie możesz go nadal uprawiać na najwyższym poziomie, a jednocześnie robić bardzo ciekawe rzeczy. Nie będę wymieniać wszystkiego, ale proszę mi wierzyć to naprawdę ciekawa praca. Stereotypy, owszem nadal są obecne w policji. Na całe szczęście jest tego coraz mniej. Wiele kobiet udowodniło, że to też jest praca dla nich. I wcale w niczym nie ustępują mężczyznom. Mam nadzieję, że jestem w tej grupie. 

Zdecydowała się Pani na bardzo odważny krok, jakim był wyjazd na misję zagraniczną. Co skłoniło Panią do podjęcia tego, jakby nie patrzeć, sporego ryzyka?

Wyjazd na misję do Kosowa to była przemyślana decyzja i jednocześnie ogromna szansa. Poza tym, że jest to okazja przez prawie rok pracować w zupełnie innym kraju, z żołnierzami i policjantami z całego świata. Nie ma co ukrywać, to była też szansa na poprawę sytuacji finansowej. Należy wspomnieć, że sama decyzja to dopiero pierwszy krok. Dalej jest tylko trudniej. Skład osobowy kontyngentu jest wyłaniany w drodze długiej i trudnej procedury. Poza wzorowym stanem zdrowia, ponadprzeciętną sprawnością fizyczną, trzeba też uzyskać akceptację dowódcy jednostki. Jeśli np. jesteś osoba konfliktową i nie potrafisz „dogadać się” z ludźmi to możesz zostać odrzucony nawet na kilka dni przed wylotem. Sam wyjazd oceniam bardzo pozytywnie. Ogromne doświadczenie, mnóstwo fantastycznych ludzi na miejscu i wspomnień, które zostaną ze mną na całe życie. Owszem, bywało niebezpiecznie, to wynika też ze specyfiki tego kraju. Kraju, który do dnia dzisiejszego nadal nie potrafi się otrząsnąć po wojnie. Kraju, w którym konflikt potrafi wybuchnąć w ułamku sekundy, a ludzie potrafią sięgać po nielegalnie posiadana broń naprawdę szybko. W tamtym czasie to słabo działająca administracja państwowa, oparta w większości na urzędnikach z UE. Konflikty o terytorium i na tle religijnym. Zupełnie inny i specyficzny kraj. Taki wyjazd oczywiście wiąże się też z obciążeniem dla rodziny, która zostaje w kraju. Nie wolno o tym zapominać. Wylatując, w kraju zostawiłam męża i dwójkę dzieci w wieku 3 i 5 lat. Jak on sobie sam z tym poradził do dziś nie wiem.

Przejdźmy do bardziej współczesnych wydarzeń w Pani życiu i udziale w nowym programie stacji Polsat. Jakie są kulisy zgłoszenia się do "Farmy"?

Do programu trafiłam zupełnie przypadkiem. Wyświetliła mi się gdzieś informacja o castingu i pomyślałam „Kurczę, może spróbuję? Uda się fajnie, nie to też nie będzie tragedii”. W sumie nie ukrywam też, że do wysłania zgłoszenia bardzo namawiał mnie mąż. Finalnie przeszłam wszystkie etapy castingu, pokonałam dziesiątki tysięcy ochotników i miałam okazję przeżyć i sprawdzić się w zupełnie nowym dla mnie „świecie”. 

Doświadczenia wyniesione ze służby pomogły Pani bardziej przystosować się do survivalowych warunków panujących w show?

Bardzo pomogły, z uwagi na wykonywany zawód byłam w miejscach i brałam udział w wielu sytuacjach, gdzie nie jedna osoba nie będzie miała styczności przez całe swoje życie. A poza tym bardzo mi to też pomogło w obserwacji ludzi, którzy byli na miejscu i szybkim wyciągnięciu wniosków, co do poniektórych osób. 

Za nami co prawda kilka odcinków programu, ale czy pojawiły się jakieś symptomy tego, że staje się Pani rozpoznawalna? Zdarzyło się Pani idąc ulicą usłyszeć "Ooo, patrz - to ta Monika z "Farmy"?

Hahaha, zdarzyło się, że przemiła Pani w piekarni czy sklepie powiedziała, że będzie trzymała kciuki. Było to bardzo miłe. 

Rozumiem, że znajomi i rodzina od niedawna między poniedziałkiem a piątkiem o 20 włącza Polsat i bacznie śledzi co się dzieje na "Farmie"?

Tak, rodzina i znajomi bardzo mnie wspierają i nawet zaczynają się „wkręcać” w odcinki, bo np. piszą albo mówią później - kurde farmer tygodnia nie przekazał poprawnie zadania itp. Także myślę, że formuła programu się podoba i trafiła do ludzi nie tylko tych znajomych. 

Dziękuję za rozmowę.