Ufam, że zło nie przysłoni nam dobra - ks. Tomasz Markowicz [WYWIAD PwS]

O budowie kościoła, religii i kryzysie wiary z proboszczem Parafii pw. Świętego Ojca Pio w Płońsku, ks. Tomaszem Markowiczem rozmawia Igor Kantorowski.

[IGOR KANTOROWSKI]: Kiedy możemy spodziewać się pierwszej mszy świętej w powstającej świątyni?

[KS. TOMASZ MARKOWICZ]: Nasza parafia powstała w 15. rocznicę ogłoszenia świętym Ojca Pio z Pietrelciny, włoskiego kapucyna i stygmatyka. Choć żył on we Włoszech, to jednak jest znany i czczony w całym Kościele Powszechnym. W naszej diecezji jesteśmy pierwszą parafią pod jego wezwaniem. Weszliśmy w 2017 roku na drogę budowania wspólnoty wiary oraz wspólnoty parafii. W obecnej sytuacji nie jest możliwe wskazanie daty pierwszej Mszy świętej w budowanym kościele; aktualnie modlimy się w tzw. tymczasowej kaplicy. Zapraszam serdecznie do naszej kaplicy, gdzie od prawie czterech lat wspólnie modlimy się do naszego Boga. W kaplicy dzieje się to co ważne i potrzebne: udzielamy sakramentów, sprawujemy Eucharystię i uczymy się wspólnoty wiary. Cieszymy się z tego co jest i pełni ufności patrzymy z nadzieją w przyszłość, że przyjdzie taki dzień kiedy wybudujemy Bogu dom - nasz parafialny kościół.

Jakie pojawiają się trudności w budowie kościoła? Trudności lub przeszkody?

W życiu codziennym są blaski i cienie. Podobnie w obszarze realizacji budowy kościoła czasami również pojawiają się różne przeszkody, zmartwienia i problemy; jednak jako wspólnota ludzi wiary ufamy, że zgodnie ze słowami, które nam towarzyszą od wielu lat ,,Zbudujemy Bogu Dom; Zbudujemy Sanktuarium Spotkania". W realizacji tego dzieła bardzo wymowną i ważną rolę odgrywa nasz Patron, św. o. Pio. W troskach, problemach modlę się, żeby wspierał i pomagał. Modlą się także parafianie. Panie redaktorze - fakty są takie, że pomaga; św. o. Pio nam pomaga i za nami oręduje przed Bogiem. To naprawdę wielki Patron, nasz Patron.

Parafia funkcjonuje kilka lat. Czy udało się stworzyć wspólnotę parafialną? Przecież parafia o. Pio powstała z ludzi, którzy należeli do innych parafii?

Tak to prawda; dokładnie z trzech parafii. Wkrótce miną cztery lata od momentu powstania/erygowania naszej parafii. To nie jest czas zbyt długi. Niemniej jednak wspólnie razem idziemy tą drogą, którą można nazwać budowaniem i odkrywaniem wspólnoty. Staramy się wypełniać treścią naszego życia - wspomniane przez Pana redaktora słowo: wspólnota. Nasz Patron św. o. Pio był człowiekiem przepełnionym miłością do Boga, do Kościoła i do drugiego człowieka. Dlatego myślę, że Patron parafii na pewno nas zbliżył do siebie. Budowanie relacji, budowanie wspólnoty to proces rozciągnięty w czasie. Mam głębokie przekonanie, że jesteśmy na właściwej drodze do osiągnięcia tego celu.

Chciałbym porozmawiać również o sytuacji kościoła w Polsce? Zachód przeżywa zauważalny kryzys? Na ile w Polsce wygląda to lepiej? Czy grozi nam załamanie wiary?

Panie redaktorze - myślę, że nie; nie grozi nam załamanie wiary. Ponieważ wiara jest łaską, poprzez którą budujemy, tworzymy relację z Bogiem. To bardzo dynamiczna, wręcz żywa więź z Bogiem, która wymaga od nas zaangażowania i troski. Bóg chce być z nami i wychodzi nam na spotkanie; oczekuje. Ważne jest nie tylko czy odpowiemy, ale również na ile zaangażujemy się, aby iść z Nim przez życie. Prawda - czasami jednak sytuacje wokół nas mogą spowodować, że przeżywamy osłabienie wiary. Pojawia się zwątpienie, nawet kryzysy wiary lub wręcz odejścia od wspólnoty kościoła.

To zjawisko narasta we wspomnianym kościele Europy Zachodniej. Czemu tak jest ? Nie ma prostych pytań i prostych odpowiedzi; również nie można postawić jednoznacznej diagnozy dotyczącej wspomnianego - przez Pana redaktora - kryzysu, czy też osłabienia wiary. Uważam, że bardzo potrzebujemy autentycznych świadków wiary. Takich, którzy będą nie tylko wskazywali kierunek, ale również będą pomagali nam na tej drodze wiary; będą szli przy nas. Pan Bóg nie pozostawił nas samymi; ufam że modlitwa osobista, szeroko rozumiana religijność, troska o codzienną pobożność oraz życie sakramentalne nie tylko ożywiają wiarę, ale przede wszystkim ją umacniają. Pocieszeniem niech będą słowa z 2 kor 12, 9 ,,Wystarczy ci mojej łaski. Moc w słabości się doskonali”.

Nauczanie religii w szkołach poddawane jest krytyce. Czy powinna wrócić do salek katechetycznych?

Czasami wydaje się nam, że jedna decyzja może zmienić wszystko. Usuniemy nauczanie religii ze szkoły i już... wtedy wszystko będzie dobrze. Wiele jest różnych opinii dotyczących katechizacji w szkole; pewnie przeciwnicy mają swoje ważne i zasadne argumenty. Niemniej zwolennicy pozostawienia nauczania religii w szkole też mają swoje racje i mocne argumenty.

Katecheza, lekcje religii w szkole są bardzo potrzebne i w pełni zasadne. Uważam, że ważne jest, aby również parafia kształtowała postawy wynikające z wiary. Dlatego ważna jest na drodze wiary również kwestia wiedzy o Bogu, o liturgii, modlitwie, sakramentach itd. Dlatego potrzebna jest formacja nie tylko dzieci i młodzieży, ale również tzw. katechizacja dorosłych. Na etapie edukacji dokonuje się to w szkole i to dobrze. Trzeba jednak, aby również później młodzież i osoby dorosłe również kształtowały czyli formowały się w życiu wiarą na co dzień. Tu istotną rolę ogrywa parafia.

W Polsce spada liczba powołań. Dlaczego? W ostatnim czasie wiele jest wydarzeń dotyczących patologicznych zachowań niektórych duchownych. Czy kościół zrobił wszystko, żeby się z tego oczyścić?

Panie redaktorze, grzech i zło towarzyszy każdemu człowiekowi; jest to bolesne gdy to kapłan daje antyświadectwo poprzez popełnione zło. Wiele zostało uczynione, aby nazwać zło i jestem pewny, że proces oczyszczenia kościoła trwa. Czynników, które powodują spadek powołań jest bardzo wiele; na pewno nie można twierdzić, że tylko przyczyną jest zło czynione przez niektórych kapłanów. Proces oczyszczenia trwa i trzeba powiedzieć otwarcie jest trudny i bolesny, ale bez cienia wątpliwości trwa. Oczyszczenie wspólnoty ludzi wiary Kościoła niewątpliwie się dokonuje na naszych oczach. Wiem, że niektóre wydarzenia - ze smutkiem trzeba powiedzieć związane z kapłanami - potrafią mocno wzburzyć, irytować i nawet osłabić wiarę wielu osób. Dla mnie jest to również bardzo, bardzo trudne. Ufam jednak, że zło nie przysłoni nam dobra; potrzebna jest przemiana lub jak mawiają niektórzy (osobiście wolę takie stwierdzenie- ks. T.M.) potrzebne jest wejście na drogę nawrócenia. Nazywając rzeczy po imieniu, ufam głęboko, że na tej drodze zwycięży prawda. Myślę, że jesteśmy na tej drodze nawrócenia.

Jan Paweł II to postać znana każdemu Polakowi. Gorzej jest z jego nauką i głoszonymi treściami. Dlaczego to co głosił także w odniesieniu do naszej ojczyzny słabo dociera do Polaków?

Czas powoduje, że wielu ludzi nie pamięta o wielkim Papieżu z naszego kraju. Kolejne pokolenia nie kojarzą jego osoby, wielkich słów i przede wszystkim autentycznego świadectwa o Bogu. Jakby zaciera się w pamięci kim był Ojciec Święty - Jan Paweł II. Przecież ponadczasowe jest to, że św. Jan Paweł II ukazuje nam Pana Boga i jego wielką miłość do człowieka. Może trzeba ożywić pamięć o nim, o jego słowach i życiu. Myślę, że warto szczególnie teraz. Słowa Papieża zwłaszcza do nas Polaków zawsze podtrzymywały nas na duchu, niosły ukojenie i często po prostu nas krzepiły. Trzeba na nowo odkryć wielkość i świętość, jak często mówimy, ,,naszego Papieża”, świętego Jana Pawła II.